[protect] ខ្ញុំចូលមកទីនេះ (បណ្ណាល័យ) ដើម្បីបញ្ចប់កិច្ចការដែលនៅសេសសល់ខ្លះៗ។ ពេលនេះ ខ្ញុំបានបញ្ចប់វារួចរាល់អស់ហើយ តែខ្ញុំ...
[protect]
ខ្ញុំចូលមកទីនេះ (បណ្ណាល័យ) ដើម្បីបញ្ចប់កិច្ចការដែលនៅសេសសល់ខ្លះៗ។ ពេលនេះ ខ្ញុំបានបញ្ចប់វារួចរាល់អស់ហើយ តែខ្ញុំមិនដាច់ចិត្តចាកចេញពីទីនេះសោះ។ ទេ! មិនមែនខ្ញុំមិនដាច់ចិត្តចាកចេញពីទីនេះទេ តែគឺខ្ញុំមិនដាច់ចិត្តទៅចោលនាងទេតើ។ ខ្ញុំពិតជាមិនដាច់ចិត្តត្រឡប់ទៅផ្ទះមុននាងនោះទេ។ ខ្ញុំចង់ចាំមើលនាងរហូតដល់ជំហានចុងក្រោយដែលនាងឈានជើងចាកចេញពីទីនេះ។
តើខ្ញុំត្រូវជាអ្វីនឹងនាង? ហើយនាងត្រូវជាអ្វីនឹងខ្ញុំ? ខ្ញុំក៏មិនដឹងដែរ។ ខ្ញុំមិនដឹងថាគួរឆ្លើយនឹងសំណួរទាំងនេះដោយរបៀបណានោះទេ។ សម្រាប់ខ្ញុំ ទំនាក់ទំនងរវាងនាងនឹងខ្ញុំ ជាទំនាក់ទំនងដ៏ពិសេសម្យ៉ាង ដែលពិបាកនឹងឈ្វេងយល់ឲ្យបានច្បាស់។ សម្រាប់នាង ប្រហែលជានាងគិតថា នាងនិងខ្ញុំគ្មានទំនាក់ទំនងអ្វីទាំងអស់ ហើយប្រហែលមិនមែនសូម្បីតែជាមិត្ត។ តាមរយៈអាកប្បកិរិយារបស់នាង ច្បាស់ណាស់ថា នាងប្រាកដជាគិតបែបនេះ។ នាងមិនដែលរវល់នឹងវត្តមានរបស់ខ្ញុំឡើយ។ ពេលជួបខ្ញុំម្ដងៗ នាងមិនដែលនិយាយនឹងខ្ញុំទេ។ នាងដូចជាចង់គេចមុខពីខ្ញុំ មើលទៅដូចជានាងស្អប់ខ្ញុំណាស់អ៊ីចឹង។ ពាក្យ «សួស្ដី» ដ៏ខ្លីនេះក៏ខ្ញុំមិនដែលបានលឺនាងនិយាយមកកាន់ខ្ញុំដែរ។ មកដល់ពេលនេះ ទំនាក់ទំនងរវាងខ្ញុំនឹងនាងក្លាយទៅជាទំនាក់ទំនងដ៏សោះកក្រោះ រកនិយាយមិនត្រូវ។ ពេលយើងជួបគ្នាម្ដងៗ យើងសម្ដែងអាកប្បកិរិយាដូចជាយើងមិនដែលស្គាល់គ្នាសោះអ៊ីចឹង។ អ្ហើយ! ពួកយើងពិតជាសោះកក្រោះពេកហើយ។
ណ្ហើយ! សរសេរប៉ុណ្ណឹងបានហើយ។ ទោះសរសេរទៀតក៏គ្មានប្រយោជន៍អ្វីដែរ។ ពួកយើងនៅតែបែបហ្នឹង។ មិនដឹងថា ពេលណាទើបទំនាក់ទំនងនេះត្រូវបានជួសជុលឲ្យប្រសើរជាតនេះទេ...។ បានៗ! ឈប់សរសេរហើយ ព្រោះនាងចេញទៅបាត់ហើយ។ អ៊ីចឹង ខ្ញុំក៏ត្រូវទៅដែរ។
លាហើយបណ្ណាល័យ! ជួបគ្នាថ្ងៃស្អែកទៀតណា... [/protect]
តើខ្ញុំត្រូវជាអ្វីនឹងនាង? ហើយនាងត្រូវជាអ្វីនឹងខ្ញុំ? ខ្ញុំក៏មិនដឹងដែរ។ ខ្ញុំមិនដឹងថាគួរឆ្លើយនឹងសំណួរទាំងនេះដោយរបៀបណានោះទេ។ សម្រាប់ខ្ញុំ ទំនាក់ទំនងរវាងនាងនឹងខ្ញុំ ជាទំនាក់ទំនងដ៏ពិសេសម្យ៉ាង ដែលពិបាកនឹងឈ្វេងយល់ឲ្យបានច្បាស់។ សម្រាប់នាង ប្រហែលជានាងគិតថា នាងនិងខ្ញុំគ្មានទំនាក់ទំនងអ្វីទាំងអស់ ហើយប្រហែលមិនមែនសូម្បីតែជាមិត្ត។ តាមរយៈអាកប្បកិរិយារបស់នាង ច្បាស់ណាស់ថា នាងប្រាកដជាគិតបែបនេះ។ នាងមិនដែលរវល់នឹងវត្តមានរបស់ខ្ញុំឡើយ។ ពេលជួបខ្ញុំម្ដងៗ នាងមិនដែលនិយាយនឹងខ្ញុំទេ។ នាងដូចជាចង់គេចមុខពីខ្ញុំ មើលទៅដូចជានាងស្អប់ខ្ញុំណាស់អ៊ីចឹង។ ពាក្យ «សួស្ដី» ដ៏ខ្លីនេះក៏ខ្ញុំមិនដែលបានលឺនាងនិយាយមកកាន់ខ្ញុំដែរ។ មកដល់ពេលនេះ ទំនាក់ទំនងរវាងខ្ញុំនឹងនាងក្លាយទៅជាទំនាក់ទំនងដ៏សោះកក្រោះ រកនិយាយមិនត្រូវ។ ពេលយើងជួបគ្នាម្ដងៗ យើងសម្ដែងអាកប្បកិរិយាដូចជាយើងមិនដែលស្គាល់គ្នាសោះអ៊ីចឹង។ អ្ហើយ! ពួកយើងពិតជាសោះកក្រោះពេកហើយ។
ណ្ហើយ! សរសេរប៉ុណ្ណឹងបានហើយ។ ទោះសរសេរទៀតក៏គ្មានប្រយោជន៍អ្វីដែរ។ ពួកយើងនៅតែបែបហ្នឹង។ មិនដឹងថា ពេលណាទើបទំនាក់ទំនងនេះត្រូវបានជួសជុលឲ្យប្រសើរជាតនេះទេ...។ បានៗ! ឈប់សរសេរហើយ ព្រោះនាងចេញទៅបាត់ហើយ។ អ៊ីចឹង ខ្ញុំក៏ត្រូវទៅដែរ។
លាហើយបណ្ណាល័យ! ជួបគ្នាថ្ងៃស្អែកទៀតណា... [/protect]
COMMENTS